In memory of Dr. John Nowik z"l who has initiated this web site and who translated Szlengel's poems straight from his bleeding heart, but didn't live to see it on-line...

We thank Sebastian Angres, Edyta Gawron, Josef Holender and Jan Jagelski for their help in this project.

Halina Birenbaum & Ada Holtzman Israel, Spring 2003, 60 Years to the Ghetto Warszawa Uprising.

Władysław Szlengel
1914-Ghetto Warszawa 1943
The photo has the dedication of the poet to a friend date: 11.9.1939

Biography
(The Simon Wiesenthal Center, Courtesy of: "Encyclopedia of the Holocaust" (c)1990 Macmillan Publishing Company New York, NY 10022

Selected Poems

Władysław Szlengel Mala Stacja Treblinki Na szlaku Tluszcz-Warszawa, z dworca Warschau-Ost wyjezdza sie szynami i jedzie sie na wprost... I podroz trwa czasami piec godzin i trzy cwierci, a czasami trwa ta jazda cale zycie az do smierci... A stacja jest malenka i rosna trzy choinki, i napis jest zwyczajny: tu stacja Treblinki. I nie ma nawet kasy ani bagazowego, za milion nie dostaniesz biletu powrotnego... Nie czeka nikt na stacji i nikt nie macha chustka, i cisza tylko wisi, i wita glucha pustka. I milczy slup stacyjny, i milcza trzy choinki, i milczy czarny napis, ze... stacja Treblinki. I tylko wisi z dawna (reklama w kazdym razie) zniszczony stary napis: "Gotujcie na gazie."

A Small Station Called Treblinka* By Wladyslaw Szlengel (1914-1943) Killed in Warsaw Ghetto Uprising 1943. Here is the small station of Treblinka Here is the small station of Treblinka On the line between Tluszcz and Warszawia From the railway station Warsaw - East You get out of the station and travel straight The journey lasts five hours and 45 minutes more And sometimes the same journey lasts A whole life until your death And the station is very small Three firtrees grow there And a regular signboard saying Here is the small station of Treblinka... Here is the small station of Treblinka... And no cashier even Gone is the cargo man And for a million zloty You will not get a return ticket And nobody waits for you in the station And nobody waves a handkerchief towards you Only silence hung there in the air To welcome you in the blind wilderness And silent is the pillar of the station And silent are the three firtrees And silent is the black board Because here is the small station of Treblinka... Here is the small station of Treblinka... And only a commercial board stands still: "Cook only by gas" Here is the small station of Treblinka... Here is the small station of Treblinka... * Translated from Polish to Hebrew by Halina Birenbaum and from Hebrew to English by Ada Holtzman. Yehuda Poliker, son of an Auschwitz Holocaust survivor from Thessaloniki wrote music to the poem and it is in his album: "Ashes and Dust".

Yankel Wiernik: A Year in Treblinka, New York 1945

Treblinka

 
Wladyslaw Szlengel in the School of Commerce, Warsaw before 1930 (first row, first to the left)
Source: Jewish Historical Institute ref 263/a,b

The first collection of Szlengel poems was published by Michal M. Borwicz: Piesn Ujdzie Calo, Antologia Wierszy o Zydach Pod Okupacja Niemiecka, Lodz 1947

A comprehensive collection of Szlengel's poetry was edited by Irena Maciejewska and was published in Warsaw Poland in 1977 "What I Read to the Dead":

Szlengel's book "What I read to the Dead" was translated to Hebrew by Halina Birenbaum and published by the translator in 1987.
Halina Birenbaum dedicated the book "to all those with whom I read Szlengel poems at the threshold of the total destruction of the Warszawa Ghetto"

Wladyslaw Szlengel Kronikarz Tonacych - Andrzej Kobos's web Site (Polish)

Selected Poems

The Word Which Never Gets Lost
Polish: " Nowiny Kurier " 21 Oct. 1983
Hebrew: "What I Read to the Dead", Introduction by Halina Birenbaum1987
Translated by Edyta Gawron and Ada Holtzman

The writer Amos Oz in his excellent television program said recently that the word never gets lost, even the one uttered in the desert... I think that what I know and remember about Wladyslaw Szlengel, one of the most popular poet in Warsaw Ghetto, only confirms this deep and extraordinary truth...

The poems of Wladyslaw Szlengel were read in houses of the Ghetto and out of it, in the evenings and were passed on from hand to hand and passed from mouth to mouth. The poems were written in burning passion, while the events, which seemed to last for centuries occurred. They were living reflection of our feelings, thoughts, needs, pains and merciless fight for every moment of life. I recited in the Ghetto some of his poems in many meetings and small performances organized in order to collect some money for starving inhabitants of our houses, streets and for refugees expelled from their small towns, whose number was rising tragically every day. I was 12 years old by then.

Later, when from over half a million Jews in Warsaw Ghetto remained only 30-40 thousands, in January 1943, through workers in the Shop or "Placowki" (factories outside the Ghetto), we managed to get hold of two copies of Szlengel's poems. With profound and bitter emotions my 20-years old sister-in-law, Hela Grynsztejn ne'e Herszberg, read them for us. There were "Treblinka" and "Obrachunek z Bogiem" (An Account with God). In every moment Germans could rumble in their boots on our stairs and kick in our doors and transport us to Treblinka. We expected this to happen and it was our only reality in this world taken by Nazis's dreadfulness. How actual and meaningful sounded than these poet's words! I memorized their contents, atmosphere and "melody" (which was as well mine, ours), and the images of this room at 30 Nowolipie Street, in Schultz's block of flats - forever!

Probably these words soaked then into my blood with this terrible fear of undeserved death waiting everywhere and the whole unexpressed sufferings awaiting us!... They remained inside me forever and became a part of my identity. For the last time in the Ghetto I listened to Szlengel's poems with part of my family (father and most of my relatives were already taken to the Umschlagplatz in previous Actions (Akcja). The poems were recited with passion and inner satisfaction by my younger brother Chilek (20 years old). It was "The Contra-Attack". It was day before the outburst of the uprising in Ghetto, a few hours before going down to the bunker at 3 Mila Street... In the room of some deserted flat, except me, there were my mother Pola Perl Grynsztejn ne'e Kijewska, my sister-in-law Hela, my elder brother Marek and his few friends, last remnants of whole families. The boys were listening in tension and enthusiasm to the poem, throwing toys like they were machine guns up in the air. The atmosphere and the "melody" of this April's day was different - full of some maturity, hope in the hopelessness, terrible miserable joy of people who didn't have anything left except of their own wretched life, which as they knew, would be soon taken from them. They were still going to accomplish something. They were keen on that insane pressure of expectation and preparation for so many crucial and final tasks on this earth!

I remember it! I soaked it into my whole self! Those moments are inside me till now and probably they will stay until I die... I am not certain if I have enough words to express it; however, I feel it so clearly and sharply to the extent of pain. My brother was reading: "On the filthy stairs of Jewish Pawia street... an old mother was pulled by hair... the box is sticky by the blood..."Juno sind Rund"... The cigarette "Juno" is round... God before our dying let our eyes not see the rail continues on... Let us see in those insolent hands with fists and whips, our ordinary human's fear..."

I survived. Nearly alone. No one of them survived. But this is known. Later I was always telling about these poems from my "childhood", about their fascinating content, so tragic, so full of expression. After the war I was telling about them to my new friends, my students and my family. I was looking for those poems but for some reasons I haven't found any publication. I even thought that I am the only one who remembers Szlengel... And suddenly after 40 years, I came across a book: "What I Read To the Dead," written by Wladyslaw Szlengel. One woman left in her inheritance a collection of Holocaust books to the "Massua" institution in Kibbutz Tel Icchak. In "Massua" the intensive seminars have been taking place for many years, for high school teenagers from Israel and from abroad in the subject of the Shoah. I have taken part in it. One day, one of the headmasters of "Massua", Sanio, gave me a small book saying: "You probably will like it, read it"... I glanced on the cover and - I trembled: The poems of Szlengel!

I started checking, looking for "my" familiar poems. I found one after another like addresses of houses in which I was living, like dear people whom I haven't seen for years. There were there, all of them. Dizzy with emotions I started to read my familiar, dear words, engraved in my heart! Unintentionally I started reading it loud, straight in Hebrew in order to let people - who surrounded me and who were surprised by my emotions, to understand what made me so excited. I only haven't found "Obrachunek z Bogiem - An Account with God". But at the end of book, Irena Maciejewska, the editor of the collection, wrote that among the notes of the Ghetto historian Ringelblum, the poem "Obrachunek z Bogiem" is mentioned, but the original version didn't survived. Although she repeated some verses, which were similar but taken from the poem "There is a time now". They were not able to solve this problem. Reading these words,the blood hit into my head and my pulse stroke fast. I - ag- wassihalf-dead in the at Nowol30,for boots, while Hela, my sister-in-low, is reading "Obrachunek z Bogiem" "An Account With God", (exactly this first, unknown, "problematic" verse is in the book) and ends the poem more or less in this way: "We were oppressing our bodies... we followed Your commands... and what do You give us in return... the Block, the "Shopy", Treblinka?... You commanded us to fast, so we fasted, You commanded us to pray, so we prayed... and what else do You request from us? Do You want us to tell You Amen, while going to the Prussian gas...?"

These words were not found at that time, didn't get to the editor of the poet's collection of poems. I thought that the War burnt them totally. As well the poet, great in his persistence and faith in the life and in the written word, killed in a bunker during the uprising of the Ghetto Warszawa. All those people who listened to his creations, read and loved his poems were burnt, were choked by gas, were killed by guns. The odor of their burnt bodies and their last scream remained inside of me forever.

I am evidently, in this case that desert of Amos Oz. I am the ghost who carries on these words written by blood in dying, tortured Ghetto Warszawa. The poems still live inside me. I always remember these poems and always talk about them! In the Ghetto, I read from pieces of paper re-written carefully and enthusiastically, later from memory, from the deepest part of the soul - and now again from the pieces of paper in Hebrew. I translated the whole book: "What I read to the dead". I gave copies of the manuscripts to students, researchers, institutions and friends. I decided that the collection of priceless poems-documents would be published in Hebrew and would get to the readers in Israel. People who were reading these translated poems of Szlengel, "Sabres" among them, were very moved by their power and straightforwardness. They said, that this poems are like an injection straight into the vein...

I wanted Szlengel to live where I live, in Israel in a language, which I speak today. I hope that whoever reads these poems will feel what I have felt when reading those poems then, at the Ghetto, while the events took place, until its liquidation. Thus, I did my utmost to be faithful to the original texts and their spirit, written by a poet on the abyss. Szlengel defined his works as "poems - documents" and himself a poet who is writing the chronicle of his days and period on the walls of his grave. "I am a poet type the year 1943", Szlengel defined himself. Me, translator of his poems today, is probably the same desert where his word was absorbed, and survived. He and his "poems-documents" arrived with me to Eretz Israel after the Holocaust, and for that I thank my fate. Szlengel did not know about my existence and my love to his works. I was only a child and had no right to live' to be in the Ghetto which had already became a giant Forced Labor camp for slavery work' in which children, the week and the old were deported to instant death in Treblinka...

Today, these poems are a constant reminder' that everything did happen' and hat all the Jewish people existed once and hoped to survive, or at least leave their traces in the eternity. They lightened the dark days, inspired strength and a feeling that not everything had died, and if there are still persons who wrote as they did and their light shone despite of the cycles of siege and hell in which they were locked in. We were encouraged by Szlengel poems and even disillusioned ourselves that who knows, may be there is a magic power standing behind us and would bring the victory soon, the end to our sufferings... We hoped for a miracle, without realizing that the writing in itself, transmitting the poems in the by the murderers' kept area, and the ability in itself of writing and reading concealed the miracle and the victory.

A few months ago I read an article in "Yediot Achronot" about: "Will any literature exist in year 2000?" and "Is there any future for the poetry?"... It reminded me of Szlengel, who was writing his terrible chronicle of the days of extermination and general destruction of all human rights and concepts. In his presence, thousands of people were dying every day and he wasn't asking if it is worthy, if any literature would exist after the extermination in Treblinka and after the torture of the road to that hell... The creation is created by life; it is as breath of air and mainly in times of great suffering. It is the substitute to all what is human, when the man is thrown to hell. And it was proven in the days of the Holocaust,

Some part of his poetry he, Szlengel, hid in a double tabletop, which after nearly 20 years was found by a Pole in Jozefow (a small town near Warszawa) who was chopping this table probably for winter fuel... Well, poet's fortune and world's fortune - even in the most awful desert of death and total destruction the poems survived.

So the word which never gets lost and works in so many different directions! My excitement from discovering the poetry of Szlengel in the collection "What I Read to the Dead", I described in Polish in the Israeli Polish newspaper "Nowiny Kurier". After one year I received a letter from Mr. Izydor Szulman from Haifa, in which he delivers me a manuscript of the poem "An Account with God"... He didn't even know who was the author... And thus I managed to publish the lost poem, on which I referred to before. It is true that the word never get lost!

Selected Poems

Halina Birenbaum

Poems Before and Within the Flood
Hebrew, Ma'ariv Book Guild 1990

Introduction by Halina Birenbaum

Lata „potopu" w Shoah zostawiły we mnie niezliczone wspomnienia, ale nie tylko o okropnościach. Wyniosłam stamtąd ludzkie wartości, miłość do ludzi, do życia, i miłość do wierszy poznanych na krawędzi śmierci; do ich autorów, którzy przez swe utwory dawali nam otuchę i pomagali żyć - pomagali iść na śmierć z poczuciem wiecznej wartości życia. Pły z największej rozpaczy,ale też głębiludzkiego zrozumienia i wzniosłości, jakich doznaje się tylko w chwilach ostatecznych.

Takie były wiersze Icchaka Kacenelsona, Władysława Szlengla, Stefanii Ney (Grodzińskiej), Poli Braun i innych, nieznanych autorów. Staram się nieustannie przekazać ich treść i znaczenie swym bliskim oraz młodzieży, której opowiadam o tamtych czasach.

Wiersze te z mojego dzieciństwa lat Zagłady wracają do mnie niezwykłymi drogami, aż trudno uć, by mogło ę to dziać w rzeczywistości. Wracają chyba po to właśnie, bym moła przekć dalej wraz z moim wzruszeniem i tęsknotą do tych, z którymi je czytałam razem Wtedy.

Przedziwne przypadki sprowadzają też spotkania z towarzyszami losu z tamtych dni. Nazywam je „odkryciami archelogicznymi". Zwracają wspomnienia przebytych doświadczeń, uwiarygodniają zdarzenia zacierane przez c- i w tyicłównznaczenie.

Blumę Babic-Szadur i jej się z getta i obozów, Halinkę Czamarkę-Barman, spotkałam w Izraelu dopiero po 40 latach w szkole w Dniu Pamięci Holocaustu. Ukrywałyśmy się razem w bunkrze na ulicy Miłej 3 w czasie powstania i likwidacji getta warszawskiego. Szłyśmy potem dalej tą samą trasą: Majdanek, Auschwitz, Marsz Smierci - Ravensbruck - Neustadt-Glewe...

Przypomniałyśmy teraz razem tę całą przeszłość, także przedwojenne piosenki i wiersze z getta, które ja akurat tłumaczyłam wtedy na hebrajski. „Zaraziłam" do nich Blumę i Halinkę swym entuzjazmem, co przyniosło nieoczekiwanie do znalezienia utworów „sprzed potopu" Władysława Szlengla.

O przypadkach znalezienia innych jego wierszy zebranych w książce „Co czytałem umarłym", przetłumaczonej na hebrajski i opublikowanej przeze mnie w Tel Avivie napisałam szczegółowo w przedmowie do tej książki. I nagle odnalazły się jego następne wiersze.

Bluma i jej mąż odbyli długą podróż po świecie. Halinka, przybrana siostra Blumy, dołączyła się do nich. Odwiedzili, między innymi kuzyna Halinki w Brazylii.

Mosze Papelbaum, wyemigrował z Warszawy, miasta swego urodzenia, jeszcze przed II wojną światową. Ożenił się w Rio De Janeiro z tubylką, założyli rodzinę. Z czasem oddalił się niemal zupełnie od kultury, którą nasiąknął w domu w Polsce.

Spotkanie z Blumą i Halinką obudziło przeszłość z lat młodości, tęsknotę. Zaczęli przypominać także piosenki śpiewane przed wojną - polskie i żydowskie przeboje, popularną piosenką: Dziś panna Ańdzia ma wychodne, Jadziem Panie Zielonka!..."

Bluma zawołała w uniesieniu: „a wiesz, że te słowa napisał Władysław Szlengel, poeta warszawskiego getta, który zginął w czasie pw kwietniu 1943 roku?"

Papelbaum ujął głowę w ręce i zapłakał na dźwięk wypowiedzianego nazwiska. Szlengel był jego przyjacielem młodości, kolegą z ławy szkolnej jego brata, Ignaca, zgladzonego w Shoah.

Wyjął z szafy plik pożółkłych gazet i zdięć, dał je Blumie. Zdięcia swego brata ze Szlenglem w przedwojennej Warszawie, z letniska w Otwocku; gazety z lat 1937 - 1939 ( Nasz Przegląd, Szpilki), gdzie publikowano wiersze, satyry i humorestki Szlengla. Przechowywał je w ciągu dziesiątek lat, choć jego brazylijskiej rodzinie one były obce. Teraz te przedwojenne wiersze z pożółkłych, rozpadających się niemal gazet przemówiły nagle, jak proroctwo. Własne doświadczenia i czas dokazały tego na jakże bolesnych faktach!

Bluma przywiozła mi te gazety i zdięcia - skarb z Brazylii: powinnaś je przetłumaczyć, by nie zginęły, by te wiersze poznano w Izraelu! Nie musiała mi o tym napominać. Było to moim wewnętrznym poczuciem obowiązku, celem.

Część wierszy Szlengla odnalazło się w archiwum Emanuela Ringelbluma pod gruzami getta. Kilka wierszy znalazł pewien Polak z Józefowa, gdy rozrąbał stół przyniesiony z getta - niektóre wiersze ludzie odtworzyli z pamięci.

Tak też z wierszami Poli Braun i Stefanii Ney, które występowały razem ze Szlenglem w getcie w kawiarni „Sztuka". Steafania Ney i Pola Braun występowały również jako śpiewaczki i recytatorki w getcie warszawskim w teatrze Femina.

Pola Braun pisała teksty i komponowała muzykę do swych piosenek, śpiewała je też więźniarkom na konspiracyjnych spotkaniach w obozie na Majdanku. Polę Braun rozstrzelano wraz z 18.500 Zydami w środę, 3 listopada 1943 roku. Miała dwudzieściekilka lat.

Wiersze Szlengla, Ney i Braun opublikowano po wojnie w antologii „Pieśń ujdzie cało". Komitet żydowski zorganizowany jeszcze w czasie wojny, wydał tę antologię w roku 1947 pod redakcją pisarza i poety Michała Borwicza.

Kilka wierszy Szlengla w gazetach warszawskich sprzed wojny odnalazła w archiwum uniwersytetu w Jerozolimie i przekazała mi badaczka literatury z Tel Avivu, Ruth Szejnfeld. Mnie się udało odnaleźć zapamiętany z getta Obrachunek z Bogiem przez artykuł, który opublikowałam o tym wierszu w gazecie polskiej w Izraelu, Nowiny i Kurier.

Wiersze Płyną okręty i Szukam człowieka przyniosła mi Fira Slańska z Jerozolimy. Zdążyła przepisać je z gazety Nasz przegląd jeszcze w 1939 roku, na krótko przed swoim przyjazdem do Palestyny, przed wybuchem wojny. Fira skontaktowała się ze mną po przeczytaniu mojej książki Nadzieja umiera ostatnia, odtąd zaczęła się i trwa do dziś nasza przyjaźń.

Halina Migdan z Aschkelonu zwróciła się do mnie po przeczytaniu hebrajskiej wersji mojego tłumaczenia Co czytałem umarłym. Opowiedziała mi, że przed wydostaniem się na „aryjską" stronę na początku akcji wysyłki Zydów na stracenie do Treblinki pewien mężczyzna podał jej rękopisy pięciu wierszy, błagając, żeby je wzięła z sobą i przekazała światu, jeśli przeżyje.

Halina nie wiedziała nic o Szlenglu, ani kim był ten, który przekazał jej jego rękopisy. Przechowywała je przez całe życie wraz z najważniejszymi dokumentami.

Spotkanie z Haliną Migdan jest jednym z dowodów, że w getcie liczyły się nie mniej dzieła kultury od własnego życia - narażano życie dla ich ocalenia i przekazu..

Pisane w gettach i obozach wiersze były wyrazem życia i cierpień, największym pragnieniem pozostawienia ich śladów, zachowania człowieczeństwa w piekle - , pomagały tam żyć i umierać. One mogą nam opowiedzieć dziś wiernie, co myśleli i czuli ludzie w latach „potopu" w Shoah.

Halina Birenbaum

Historia Odnalezionego Wiersza
(z moich pamiętników: Każdy odzyskany dzień)

27.01.85

Gdybym była wierząca, musiałabym powiedzieć chyba, iż jest w tym ręka Boża. Jednak w cuda wierzę, chociaż sprawiają je lud, a raczej dobro istniejące w nich w głębiach duszy, dobro, które na różne sposoby zostaje pobudzane poprzez rozmaite ucznki, pozytywne działania.

Władysław Szlengel, niezmiernie popularny poeta warszawski, napisał jeden ze swych krążących po osierociałym getcie, czekającym wiosną 1943 roku na ostateczną zagładę, wiersz Obrachunek z Bogiem. Czytało się wtedy te wiersze, podawane w odpisach z rąk do rąk, z niewypowiedzianą, głodną zachłannością, jak wchłania się soki ożywcze, żeby nie skonać.Widziało się w samym ich istnieniu, w chęci możliwości tworzenia w takich chwilach - siłę życia i jego nie ocenioną wartość. Poprzez wiersze poety o tak aktualnej, trafnie określonej treści czuło się niezbicie, że potęga życia ludzkiego silniejsza jest od śmierci, Niemców, Hitlera!

Część utwrów Szlengla odnalazła się po wojnie pod gruzami getta warszawskiego wraz z archiwum historyka E. Ringelbluma i została opublikowana w Warszawie w tomiku Co czytałem umarłym.

W wyjaśnieniach na końcu tej książki podano, że w notatkach Ringenbluma jest mowa o wierszu „Obrachunek z Bogiem", ale go nie odnaleziono. Istnieje tylko pewna strofka, która treść taką przypomina, ale może to również być część innego utworu poety. Szlengel, jak wiadomo, zginął w bunkrze podczas powstania w getcie warszawskim i nawet wiek jego nie był dokładnie znany.

Po przeczytaniu Co czytałem umarłym napisałam i opublikowałam w „Nowinach Kurierze" artykuł: Słowo, które nie ginie nigdy, gdzie opisałam obszernie, w jakich okolicznościach zapoznałam się z wierszami Szlengla. W owej niewiadomej strofce natychmiast rozpoznałam „Obrachunek z Bogiem" i przytoczyłam kilka zdań utworu, które szczególnie wryły mi się w pamięć.

Kilku czytelników natychmiast po opublikowaniu tego zwróciło się do mnie. Nawiązałam z nimi kontakt, a potem i przyjaźń, gdyż okazało się, że wiele mze sobą wólnego,co nas serdecznie łęczy.

W zeszłym tygodniu, po upływie przeszło roku od tej publikacji otrzymałam list z Hajfy, od p. Izydora Szulmana, który doniósł mi, że po przeczytaniu mego artykułu w „Nowiny" przypomniał sobie, iż zazaz po wojnie znajomy wręczył mu otrzymany od kogoś z Warszawy odpis ręczny: Obrachunek z Bogiem. Dopiero teraz udało mu się wygrzebać go w swych papierach i jeśli jestem jeszcze, zainteresowana, chętnie mi prześle kopię...

Pan Szulman jest także warszawianinem, przeżył wojnę wraz żoną i córką w Rosji. Oczywiście, ście natychmizatelefonowałam. Otrzymałam z jego rąk calutki wiersz! Miałam niespełna trzynaście lat, gdy w domu na Nowolipiu 30, w bloku Szulca przeczytano mi go po raz pierwszy, na krótko przed rozpoczęciem powstania w getcie. Przeżyłam, zapamiętałam tak nam wtedy bliskie treści. Jestem wdzięczna losowi za możliwość wzięcia udziału w wydaniu na światło, w czterdzieści dwa lata po jego napisaniu. Jednak w cuda wierzę.

A więc istnieją cuda i dobrzy ludzie, dzięki którym dotarło jeszcze jedno Wołanie w nocy Władysława Szlengla.

A może Bóg zawstydził się i nie chcąc pozostawić „karty" poety - czystej, pomógł w tym odnalezieniu, aby na czystej karcie obrachunku dopiasano jakiś czyn...

Z odnalezionego obecnie wiersza dowiadujemy się, że poeta w chśmmiał 32 lata.

Władysław Szlengel: Selected Poems
Translated and Edited by Halina Birenbaum & Ada Holtzman

(Spis treści - partial list)

 Wiersz na temat nieżydowski , ("Nasz Przeglad", 5.10. 1937) - A Poem not about a Jewish Theme

 Kol Nidrei (14.09.1937)

 Cisza (Akwarela letnia) (13.08.1939) - Silence (Summer Aquarelle)

 Tobuł tułaczy 5.02.1939 - A Bundle of a Vagabond

The Warsaw Ghetto Poems ( From the Book of Irena Maciejewska)

1. Jezus w zakładach Kruppa - Jesus in Krupps Establishments

2 .Cud w okopach - A Miracle on the Ramp

1. szczotki między sobą - The Brushes Among Themselves

2 . Czekoladowe życie - Life Made of Chocolate

1. Do Charlie Chaplina - To Charlie Chaplin

2 . Do obwodowego Szmerlinga - To the Square Commander Schmerling

3. Do mecenasa Wacusia - To the Lawyer Vacuś

Selected Poems

This web page was last updated May 6^th, 2003 (update nr. 3)